Ook vandaag wordt er gestart met een kopje thee. Dit is toch echt voor mij het meest leuke deel van de hele coaching. Het is nogal een emotioneel gebeuren voor me, en dit is het moment dat ik nog even op mag starten en mag genieten van de paarden. Carino staat vandaag ook in de wei, dus dat geeft weer een hele nieuwe dynamiek aan de groep. Carino is de grootste van het stel, maar is wel degene die het meeste moet verduren momenteel.
We beginnen te praten over mijn vrijwilligerswerk en de punten waar ik daarin tegenaanloop. Ik vind dat moeilijk om bespreekbaar te maken. Zowel naar de Stichting als naar de persoon zelf. Het gebeurd me dan ook vaak dat ik er pas iets van zeg op het moment dat de emotie al te hoog zit. Je kunt vast wel raden dat op dat moment ik niet meer heel tactisch of aardig reageer. We hebben het over persoonlijke ruimte en er gebeurd wat in de wei. Carino probeert contact te zoeken met Anna, zijn hoofd omlaag tegen de nek aan van die op het oog, lieve en kleine, pony aka shetlander. Anna laat het even toe, maar dan gaan toch echt de oren in de nek, draait zich om en begint te bokken. Weg is Carino. Ik word afgeleid door de dingen die er om me heen gebeuren, dit is er een van.
We vervolgen het gesprek over persoonlijke ruimte, en ze schuift de stoel een stukje dichter naar me toe, nou ja, ze zit nog net niet op mijn schoot. Ik begin te lachen, dat is nu eenmaal mijn coping strategie met ongemakkelijke situaties. Ik probeer er nog een grap van te maken dat ze ook gewoon op mijn schoot kan komen zitten. Mijn coach staat op en gaat op mijn schoot zitten, weer wat geleerd over het maken van grapjes. Ik vraag haar toch weer terug op de stoel te gaan zitten. Ik wordt daarna wederom afgeleid, er wordt verderop wat geroepen, kan in eerste instantie niet opmaken wat er geroepen wordt. Ah, de naam van een hond. Het roepen blijft aan en wordt naarmate op een meer dringende en boze toon geroepen. Ik kijk het aan, en zie aan de andere kant een dame met een herdershond aankomen. Het is hierbij de vraag, wie laat wie nu uit. De dame in kwestie loopt met strakke lijn, schuin achterover buigend achter haar hond aan, en het tempo wordt toch echt bepaalt door de hond. Bij mij breekt het angstzweet me uit, maar de andere hond is al terug bij het baasje. “Wat gebeurd er?” vraagt mijn coach. Ik zit hoog in emotie en dat heeft alles te maken met de aanval 2 jaar geleden op mij en mijn lieve hondje Ziggo. ( Ziggo is op 16 mei 2019 overleden) Ik heb daar nog dagelijks last van wat er toen allemaal gebeurd is, en kan dus slecht met een situatie omgaan waarin er mogelijk dreiging heerst. Ze stelt me gerust door aan te geven dat de dame met herdershond haar hond wel kan controleren en nadat iedereen doorgelopen is kan ik me weer focussen op het hier en nu. De paardjes staan ondertussen, niets oplettend, te eten uit hun badkuip op pootjes. Anna, Fedor en Yessa bij de ene, en Corino bij de andere badkuip. Goed zegt ze, ga jij maar zorgen dat die drie paarden bij de eetbak weg gaan. Die is van jou, dat is jouw eetbak en de paarden moeten daar weg.
Tja, jeetje, daar gaan we hoor…… Ik loop er naartoe en laat eerst even weten dat ik er ben door contact te maken met een blik of een aai. Maar hoe ga ik ze hier nu weg krijgen?? Ja, het kan zo gedaan zijn, maar het doel is toch echt vanuit mijn eigen kracht, de daadkracht deze activiteit te gaan volbrengen. Ik blijf er bij staan en probeer een beetje voor Fedar te komen en door hem op zijn borst te tikken naar achteren te loodsen. Oke, hij doet dit, we gaan dit doen. Maar na 4 stappen achterwaarts besluit hij er genoeg van te hebben, gooit zijn oren in zijn nek en loopt om mij heen weer terug naar zijn eetbak. Uhm, tja, oren in de nek, dan geef ik op. Ik ga ze niet verder jennen. Ik merk dat ik niet goed weet wat ik nu moet doen, en voel me erg onzeker. Ik geef dit aan en loop terug naar de coach, en op dat moment besluit Yessa dat ze klaar is met eten en loopt een stukje de wei in.
Hoe ga ik dit nu doen? Ze vraagt me naar eventuele opties. Is er misschien nog een bak? ja, die is er. Is het een mogelijkheid om met alleen Fedor daarheen te gaan. Ja die optie is er, hoewel ik dat wel sneu vind voor Carino, want die zal weer plaats moeten maken voor Fedar. Lang leve hiërarchie. Oke, plan bekend, ik ga hem een halster omdoen en loop dan met hem naar de andere bak. Zo gezegd zo gedaan, en ja Fedor loopt met me mee naar de andere bak. Pfff, ik vind het al heel wat dat er een paardje met mij mee loopt, dat is me de andere twee sessie’s niet gelukt. Ik maak het touwtje los , en op dat moment loopt ze terug richting de andere bak.
Ik wil dit voor zijn en loop zelf, enigszins wat gehaast naar de bak, die “van mij” is. Ik probeer krachtig te gaan staan. Ook Yessa is weer teruggekomen en ze staan met zijn tweeën voor mijn neus. Ik kijk ze aan en in mijn gedachte zeg ik nee, en ik kijk ze met een strenge blik aan. Het werkt, jippie, ze blijven staan, komen niet in de buurt. Doel bereikt, het is me gelukt. We bespreken het, en ondertussen raak ik weer afgeleid door dezelfde mevrouw en hond die straks ook al aan het roepen waren, wederom roept ze haar hond terug. We hebben het over mijn alertheid, maar ook over de activiteit die we net gedaan hebben. Wanneer was voor jou het doel bereikt, vraagt ze me. Nou, toen ik Fedor bij de andere bak had staan, ik terug liep naar “mijn” bak en ze beide niet uit de bak gingen eten, maar bleven staan. Waar komt die kracht vandaan? Want ze kwamen niet. Nee klopt, geen idee. Ik vertelde mezelf in mijn hoofd dat ze het niet mochten doen? Was je doel misschien al eerder bereikt?? Ik kijk haar vragend aan, eerder bereikt? Dit was het plan, dus hoezo eerder? Ze wijst me erop dat toen ik Fedor van de bak weghaalde, ik op dat moment mijn doel al had bereikt. Dat was de activiteit. Ja klopt, maar het plan was om…..
Mag er afgeweken worden van dat plan?? Uhm, Ja dat mag, maar ik heb zelf niet in de gaten gehad dat het ook zo kan, en volg het plan, zoals besproken. Oke, misschien iets om over na te denken, buiten de box te denken 
Er komt een licht glimlachje en ze zegt; Gewenst antwoord?
Wederom wordt ik afgeleid, en zonder dat mijn coach zelf kijkt zegt ze… Er loopt iemand langs toch?? Ja, daar gaat gelijk mijn focus op, op alles wat er gebeurd. Ik probeer zoveel mogelijk in mij op te nemen. Mijn therapeut heeft weleens aangegeven dat ik in oorlog leef. Niet letterlijk natuurlijk, maar ik ben 24/7 op mijn hoede. Alert op wat er kan gaan gebeuren. Gevoelig voor wat er om mij heen speelt. Kan ik leren meer in het hier en nu te zijn. Voor nu alleen bij de paardjes, in de wei. Ze vraagt wat ik nodig heb om dat te doen. Geen idee, nooit mee bezig geweest, nooit anders gedaan. Dit is mijn copingsmechanisme, dit is mijn overlevingsdrang. Dit is onderdeel van wie ik ben. Maar wel heel vermoeiend. Ze vraagt of een van de paarden daarvoor staat. Nouja, Carino moet ook alert zijn. Ze is niet opgenomen in de kudde, wordt door de rest aan de kant geschoven en mag niet meedoen. Dus ja die moet ook opletten. Ze vraagt me om met Carino een stukje door de wei te gaan lopen. Haar mee te nemen met een bal, daar was Carino namelijk eerder mee aan het spelen. Dat is moeilijk en na overleg besluit ik een halster met touw te gebruiken. We lopen een paar stappen en zie de oren van Carino naar voren gaan, ze ziet iets. Dus ook ik wordt direct alert en probeer te zien wat zij ziet. Op dat moment valt me op dat zowel Fedor, Yessa en Anna achter ons aan lopen. Jeetje dit vind ik echt heel spannend, maar besluit door te lopen. We maken een bocht en op dat moment worden we door Fedor ingehaald, en hij wil voor ons gaan staan. Ik merk de alertheid en ook spanning bij mezelf en Carino. We worden dadelijk ingeboxd en dat kan nog weleens mis gaan. Ik loop namelijk met een alert paard waar drie andere paarden het op gemunt hebben. Uhm en nu?? Fedor blokt ons en op dat moment wordt het teveel voor Carino en maakt een klein sprongetje. Ik maak snel het touwtje los en laat hem gaan, dit wordt me toch echt te heet onder de voeten. Mijn coach komt erbij staan en geeft aan dat Carino echt doodsbang is voor Fedor en ik hem door mijn angst en alertheid niet beschermde waardoor Carino weg wilde. Pff…. dit was toch echt heel spannend. Allerlei doemscenario’s razen door mijn hoofd, en ik ben behoorlijk emotioneel. Ze vraagt me waarom ik niet eerder gestopt ben, waarom stop ik niet als ik bang ben of als ik het spannend vind. Mijn antwoord daarop is, dat als ik dat doe, dat ik dan net zo goed achter de geraniums kan gaan zitten, want ik vind alles spannend en eng. Ze geeft aan dat ik dan niet op hoef te geven, maar op dat moment even stoppen, goed bij mezelf blijven en even kijken of ik de spanning wat kan laten zakken. Ik ging nu door, waardoor de situatie er eigenlijk niet veel beter op werd. Ik probeer bij mezelf in de situatie dan rustig en diep adem te halen. Ik probeer mezelf te kalmeren, maar niet door de stoppen. Mijn coach geeft aan dat ze daar niks van gelooft, dat dit aangeleerd is. Auw, die steekt wel een beetje, want dit is heel gemeend en niet aangeleerd door iemand anders, maar echt wat ik probeer te doen voor mezelf. Lastig dit……
Ze neemt het terug en ze geeft aan dat ik moet gronden en voelen. Stop eventjes en ga na in je lichaam hoe je je voelt. Wat voel ik , want ik doe zoals vandaag wel weer bleek, veel met mijn hoofd en niet op gevoel.
Wat neem ik mee, vraagt ze. Ik denk en het blijft even stil. Het moment dat ik antwoord wil geven onderbreekt ze me. Ze geeft aan geen gewenst antwoord te hoeven, het is jou proces. Je hoeft geen antwoord te geven. Daar heeft ze me wel mee. Beste meisje van klas??? Ja, dat ben ik.
Ik schrijf dit verhaal en vraag mezelf, wat neem ik mee. Ik wil minder angst, minder controle, en meer ontspanning. Sterker in mijn kracht staan, en mogen staan , er mogen zijn!
Dit was mijn 3e coaching in 2019
