Mijn eerste paardencoaching. Ik ben zo opgetogen dat ik er slecht van heb geslapen. Want ik ga weer in proces, weer leren over en met mezelf, ontdekken met de ondersteuning van de coach en de spiegel die de paarden mij terug gaan geven. Het is dan ook lastig om in korte termen uit te leggen wat paardencoaching is. Het is zeker niet het coachen van paarden. Maar het is gecoached worden door middel en met de inzet van de paarden en doormiddel van activiteiten.
Ik besluit dat ik het over me heen ga laten komen, ga ervaren. Mijn coach , fijne dame, is al bezig met het klaarzetten van attributen als ik, 5 minuten te laat, aankom bij de wei. In een klein bosje, met aan de enerzijds de snelweg en anderzijds de huizen voelt het wel als een verscholen afgelegen stukje, wat voor de intieme coaching wel fijn voelt. Ondanks dat er regelmatig mensen langs komen gelopen met de hond, voelt het goed en veilig.
We zetten 2 klapstoeltjes in het ochtendzonnetje in de wei en doen de intake en bijbehorend papierwerk onder het genot van een kopje thee.
We gaan starten. De paarden zijn me vorige keer al voorgesteld en er is een 4e paard bijgekomen, die ergens ander gestald stond. In het kader van elkaar eerst beter leren kennen, staat het nieuwste paardje Carino nog even apart van de rest.
De overige drie, Yessa een groot bruin paard, Fedor de bonte en Anna het shetland pony’tje, staan heerlijk de grazen van het hooi uit de badkuip die op hoogte gemaakt is. Anne kan er zelf niet bij, door medische redenen is daarvoor gekozen, maar alles wat de overige paardjes laten vallen is voor haar.
Ik loop naar ze toe om, een voor een, even contact met ze te maken, mij te laten besnuffelen en ik contact met ze maak door ze te aaien. Mijn coach vraagt me om bij een van hun een halster om te doen en er een stukje mee te gaan lopen. Ik kies voor Yessa, de grootste en toch het meest lief ogende en passend paard voor dat moment. Ik doe het halster om en loop met haar naar de achterkant van de wei. Als ik achterom kijk zie ik dat Fedor en Anna ook meelopen. Op dat moment voel ik dat ik dit heel spannend vind. Terwijl ik deze spanning voel stopt Yessa met lopen. Ik probeer ze mee te vragen, maar met geen mogelijkheid loopt ze mee. Oke en nu? Ik bespeur twijfel bij mezelf, wat moet ik nu doen, ik ging een rondje lopen en ze wil niet meer lopen. Ik blijf haar vragen, doormiddel van voorzichtig aan haar halster te trekken, of ze mee loopt. Het gaat gewoon niet gebeuren. Wat zijn mijn opties nu, en wat wordt er nu van mij verwacht. Mijn hoofd zit vol met gedachte en ik weet niet wat ik moet doen en wordt daar erg onzeker van. Ik kan ze natuurlijk een klap tegen de kont geven, geen garanties natuurlijk dat ze dan wel loopt, maar voelt niet echt goed om dat te doen in een coachingssessie. Nee, ik zal ze moeten overtuigen met mij mee te gaan. Ik zoek bevestiging bij mijn coach, die dit spektakel vanaf gepassende afstand, namelijk de andere kant van de wei, staat te aanschouwen. Ben benieuwd wat ze nu in dat boekje van haar aan het schrijven is. Ik maak de opmerking, ze is stuk. Ik krijg een glimlach terug. Helaas niet het resultaat waar in naar op zoek was. Ik geef het op, en laat Yessa los, in de hoop dat ze zonder mijn begeleiding wel mee wil lopen. Op dat moment komt Fedar naar ons toegelopen en komt tussen mij en Yessa instaan.
Ik loop terug naar de coach, flink balend dat ik het niet voor elkaar krijg dat ze mee loopt en dus de opdracht niet voltooid heb. Niet goed gedaan. Ik heb gefaald……… Waarop mijn coach al vragend aangeeft, was het een opdracht dan?? Het is een activiteit. En ik heb niet gevraagd een rondje te lopen, ik heb gevraagd een stukje met een van de paarden te gaan lopen. Wauw, heerlijk dit, eigen interpretatie over een rondje lopen. En ik doe het pas goed als ik de opdracht, die geen opdracht was, voltooid heb, in de door mij bedachte manier, van het lopen van een rondje door de wei. Maar hoewel ik dus alles gedaan heb wat er gevraagd werd, vond ik toch niet dat het gelukt was. Moet alles lukken dan? vraagt mijn coach. Ja, het liefst wel. Mijn onzekerheid en het gevoel van controle overheersen op dat moment.
En waarom wilde Yessa niet meer lopen, voelde zij mijn spanning? Waarom ging Fedor ervoor staan? Wilde zij Yessa beschermen van mijn spanning en onzekerheid??
Dit was pas één activiteit en ik waan me 3 jaar terug naar de intensieve dagbehandeling van het GGZ. Ja, het is weer hard werken geblazen.
Er wordt me gevraagd om nogmaals met Yessa te lopen, en ook nu lukt het me niet. Ik voel me dat Yessa er wel klaar mee is. Ze wordt wat alerter en geeft mij signalen dat ik toch wel moet gaan stoppen. Ik neem deze signalen serieus en stop ermee. Als mij bij de volgende activiteit wederom wordt gevraagd om een paardje mee te nemen, kom ik in dubio. Ik voel me onzeker en wil dit eigenlijk nu niet doen. Het is goed geweest voor vandaag. Mijn straffer in mij, vind dat ik me niet aan moet stellen en gewoon door moet zetten. Ik begin een gesprek met mijn coach, maar het is tijdrekken wat ik doe. En ik ben hier dan ook open en eerlijk in, dat ik in twijfel sta. Na wikken en wegen kies is ervoor deze activiteit niet te doen. Ik geef bij deze mijn grens aan….. Oh, was dit ook niet een van dingen waar ik aan wilde werken? Nice job coach. Ik heb mijn grenzen aangegeven en genoeg stof tot nadenken de rest van de week.
Dit was mijn eerste paardencoaching in 2019.
